my kid was here…
…and here…and there…just everywhere!

są domy, w których mieszkają dzieci. podobno, bo ślad po nich kończy się w obrębie ich pokoi. i jest mój dom gdzie istnienie w nim dziecka widać na każdym kroku. i nie mam na myśli małych bucików i kurteczek w przedpokoju  czy butelek wśród naczyń. cała nasza trójka przenika się na każdym kroku, a zdecydowanie, ku naszej radości, dominuje Julek. nie ważne czy mieszkalibyśmy w willi, m10 czy m1. w każdym z tych przypadków byłoby tak samo. "mówiło" to dziecko komuny, którego radością było oglądanie z dzieciakami z bloku niemieckich katalogów quelle. dział zabawkowy był marzeniem każdego z nas. nie tak często te marzenia się spełniały, a jeśli już to zostały zapamiętane na całe życie. czasy się zmieniły. mają inną charakterystykę i nie ma znaczenia "co lepsze". ważne, że macierzyństwo jest czymś niesamowitym i daje możliwość bycia samemu znowu dzieckiem.

 

a z innej beczki….

wybraliśmy się z Julkiem do sklepu. trasa do najbliższego marketu wiedzie przez tory kolejowe. w sensie przez przejście. czasami można tam trafić na pędzący pociąg, jak to bywa na torach :P sygnalizacja nas złapała w trakcie przeprawy. ledwo co dzwięk  ten usłyszałam, zaraz czerwone światło dało znać o sobie, a my pędziliśmy by opuścić tę strefę, choć to jeszcze trochę czasu zanim zaczynają być opuszczane szlabany. my już na drugiej. Julek chciał jednak poczekać by rzucić okiem na mknącą maszynę więc czekamy. szlaban poszedł w dół, samochód jeszcze  się  wcisnął i zdarzył się przeprawić. yeah! brawo gościu. ludzie niczym w limbo dance, jeszcze, jeszcze próbują. ta ich radość kiedy im się udaje, no niczym wygrana w totka! no i ON. przeżywam totalny szok kiedy facet z dzieckiem w wózku schyla się w pół i daje, daje przez te tory. szlaban po drugiej stronie wstrzymany. szkoda, że pociągu nie dałoby się wstrzymać. 

czy ci ludzie mają wyobraźnię, gdzie mają mózgi ja się pytam?!  głowa mnie zaczęła boleć. ale jak boli to znaczy, że jest. no to bye.